Na de verkiezingen: als burger politiek monddood ?

De Australische makers van The Juice Media halen in leuke kortfilmpjes regelmatig de manier waarop ook in het Westen verkiezingen allesbehalve democratisch verlopen, door de mangel. Zie: https://www.thejuicemedia.com/honest-government-ad-democracy/

Na elk ‘feest van de democratie’ is het weer voor enkele jaren gedaan … Met onze beperkte zeggenschap in de Europese, de Belgische, de regionale en/of de gemeentepolitiek.

Maar 4 tot 6 jaar niets te zeggen hebben ? Da’s een Eeuwigheid van Onmondigheid in onze snel veranderende 8,2 miljard-mensen-wereld.

Ach hadden we zoals bv. in Zwitserland ook in België maar de mogelijkheid om tussenbeide te komen via referenda. Maar in afwachting dat het referendum – waar in ons land mensen zoals Dirk Barrez en Raf Verbeke pleitbezorgers van zijn - ooit ook bij ons een kans krijgt, hoe kunnen we toch nog tussenkomen ? Een poging tot overzicht.

• Via het lid worden van een politieke partij en actieve deelname aan vergaderingen; best wel niet te veel van verwachten; in de meeste partijen geldt een ‘democratisch centralisme’ zoals ze dat bij de PVDA noemen: de top beslist, de basis mag knikken.
• Via correspondentie en gesprekken met politici. Jammer genoeg hebben veel politici een zusje of broertje dood aan mondige burgers en lukt praten met hen meestal alleen als je het met hen eens bent. Nochtans worden de heren en dames goed genoeg betaald met ons belastinggeld om zich intellectueel wat in te spannen.
• Via tussenkomsten – opiniestukken, lezersbrieven … - in de media. Dit kan bij de meeste media echter maar binnen een beperkte bandbreedte en je moet er al goed gebekt voor zijn of handig uit de pen komen.
• Via betogingen. Hier vallen zowel min of meer mislukte voorbeelden alsook ‘succesvolle’ te noteren. Een kwestie ook van volharden. Zo werd de vrucht van de grote klimaatbetogingen voor een deel tenietgedaan door het straatprotest van de door de agro-industrie gemanipuleerde land- en tuinbouwers.

Zoiets onvoorstelbaars voor de meeste media, politici, bankiers of bedrijfsleiders zoals het doelbewust doen krimpen van de economie ten behoeve van ecologie en ons welzijn: hoe anders kan je het breed in beeld krijgen dan op (klimaat-)betogingen ? (foto jpe)

• Via stakingen. Dit is alleen een optie voor wie werkt en dan nog het meest effectief in economische sleutelsectoren. Jammer genoeg zijn het vaak de vakbondsleidingen die hier het verzet afremmen. Stakingen kunnen echter ook contraproductief zijn indien ze zoals in het openbaar vervoer te willekeurig toeslaan en door het ‘gijzelen’ van het publiek tot een afkeer voor de vakbonden leiden.
• Studeer, communiceer, doceer … Werk mee met alternatieve media want zonder alternatieven voor de huidige gang van zaken, geen betere toekomst …
• Organiseer u in verenigingen, bewegingen … Eéndracht maakt macht: netwerk, verenig, coöpereer én onderneem want ook ‘geëngageerde’ bedrijven kunnen baanbrekend werk leveren om de planeet sociaal en ecologisch bij te sturen!
• Tot slot en nog het leukst van al: hou de spot erin. Hang op tijd en stond de clown uit. De Amerikaanse documentairemaker Michael Moore hamerde er vaak op: linkse (en groene) mensen zijn vaak zo integer met de problemen bezig dat ze er bloedernstig van worden. Maar niets heeft zoveel aantrekking als een nar die met grollen en grappen de macht de waarheid aanzegt. Van Diogenes langs Nasreddin tot en met jawel Michael Moore of bv. de Hongaarse Hond met Twee Staarten-partij !

Die partij werd opgericht tegen Viktor Orban en zijn misbruik van de migratieproblematiek. Volgens Wikipedia is het absurdisme de ideologie van de Hond met Twee Staarten-partij.

Nu, absurd hoeft het niet te worden. Maar alles op tijd en stond relativeren met een flinke scheut humor heeft – ahum – zeker zin …

Over nog andere, gewelddadige manieren van aan politiek doen, wil ik het niet hebben. Deels omdat geweld ook de geweldpleger zelf (moreel en anders) schaadt alsook omdat de staatsmacht via haar gewapende arm van politie en zelfs het leger, dan toch maar hard terugslaat. Als het echt niet anders kan, moet gewelddadig verzet heel ‘inky’, ‘sluw’, ‘leep’ aangepakt worden. Dus zeker niet zoals bv. Hamas met een roekeloze uitval tegen Israël, je tegenstander de gelegenheid bieden om je vernietigend ‘knock out’ te slaan.

Behalve het proberen beïnvloeden van het politieke gebeuren, zijn er overigens nog minstens twee belangrijke manieren van optreden mogelijk:

1/ door ‘gewoon’ een beetje deftig, sociaal en milieuvriendelijk te leven, door bijvoorbeeld niet te veel te consumeren, door ons op eigen krachten of via openbaar vervoer te verplaatsen … Zo doen we ook aan politiek in de brede zin, in de zin van het ordelijk samenleven.

2/ door bewust buiten het politiek gebeuren te treden. 

Door autonoom te leven. Nu hebben de ‘autonomen’ door de schuld van de kapitalistische massamedia én door het al te groot aantal ‘rare kwieten’ die zich zo voorstellen, net als eerder de anarchisten, een slechte naam gekregen maar er zit toch wat in. Hou de politiek zoveel mogelijk buiten de deur en behoud zelf de macht over je leven.

Vergeten we ook niet dat de mensheid gedurende het grootste deel van haar bestaan zich wist te redden zonder politiekers. Het is maar toen de steden opkwamen – de polis – dat er ook politiekers én politie opdaagden. Om van beiden verlost te raken, kunnen we dan ook best de stad uit.

Op den buiten … bij boeren en andere buitenmensen kan je nog voor een groot deel zonder veel politiek leven. De zichzelf en hun familie van het nodige voorzienende boer en boerin: kunnen zij hoe conservatief ze soms ook zijn – liefst in de goede zin van het woord: het behoud van hun natuurgebonden wereld – niet de enige ware anarchisten zijn ? Ni dieu, ni maître !

Hoe dan ook: monddood tegenover de ‘politiek politicienne’ mogen we dan wel zijn, maar helemaal niet tegenover het brede politieke plaatje.

Jan-Pieter Everaerts

Deze bijdrage komt uit De Groene Belg 2783 van 12/6/2024